Een warme blauwe hemel dit jaar voor dit bluesfeest en stipt om 16h.00 verwelkomt Wouter Celis, aka Doghouse Sam, ons op het hoofdpodium. Ook vraagt hij een applaus voor onszelf en even blij gezind start Andrew Duncanson deze 38-ste Moulin Blues, in 1986 opgericht. De optelsom verraadt de coronaperiode. Deze rondborstige performer, geboren in Illinois, toont al meer dan twintig jaar de grote waarde van de Chicagoblues. Vanaf 2003 treedt hij op met de verschillende maal genomineerde Kilborn Alley Blues Band, door 37 staten in Amerika en op de Carabian Blues Cruise in 2019.

Vandaag hier dus Duncanson met een zevenkoppige, zeg maar family band en zijn nieuwste CD California Trap, waar we natuurlijk graag meer van horen. Het eerste nummer “Naw Naw Naw”, getuigt al van de pure kwaliteit van dit eerste soloalbum. Waarna dan ook de verse titelsong “California Trap”, waarin een Hammond solo niet ontbreekt. Een man die elke dag soulvol de blues zingt, met een stem al geprezen en vergeleken met Howlin' Wolf, Otis Redding, Wilson Picket, Junior Wells en ook Van Morrison. Ook lezen we eenzelfde aanprijzing op de cd-hoes van en ondertekend door Tommy Castro himself. We verlaten even dit album met een even kleur- en luisterrijk “Love Me Some Of You” en Good Old Days”. “More Lows Than Highs”, “Relearning To Climb”, “Feelin' Better Now”, “Next Life” alle nog facinerende eigen nummers van deze album, getuigend van een voortreffelijke songwriting. Trompet-, sax-, fender-solo's en een perfecte mondharp ontbreken zeker niet. Deze band is zeer goed geolied en maakt er een happy bluesfest van, met een hoog Dr. John-gehalte. Dit optreden is dan ook duidelijk veel meer dan van een zogenaamde openingsband, wat de kwaliteit van Moulin Blues al direct bewijst. We horen nog een ijzersterk “Couple Of Days” en een tiende nummer “Tell Me The Place” dat onmiskenbaar zijn talent bewijst. Luister zeker ook naar het nog meer verklarend Rootstime interview dat we vandaag met hem maakten.

Even een fris Belgisch biertje bijtanken en in volle zon naar de andere tent, genaamd het Moulin Blues Café, waar we Jo Harman ontmoeten uit UK als zeshoofdige band. In alle nummers een stemtimbre om naar op te kijken. Zo ook de zes prille tieners vooraan het podium die onze gemiddelde leeftijd in de betere richting krikken. Zij treedt al jaren op in Nederland, nu op tour in Rotterdam, Nijmegen, Groningen. Vandaag hier geeft zij een dubbele set, ter vervanging van een geannuleerde set van Trickbag. Koos hiervoor o.a. “Them Changes”, “The Reformation”, “This Is My Amnesty”, ook te beluisteren hier op videoclip. Verder even passievol eigen geschreven nummers, haar nieuwe single “Someday We'll All Be Free”, verder “Through The Night”, “Cold Heart”, “When We Were Young”, “Underneath The River”. Wat later, na GA-20, een even imposante tweede set met “Bless My Soul”, “Wish I Didn't Miss You”, “I Can't Stand The Rain”, “Sideways”, “Papa Was A Rolling Stone”, “Say That You Want Me”, “Better Woman”, “Spares”, “Sweet Man Moses”. Luister zeker voor meer details, zoals haar ideale voorbeelden en awards, ook de moeilijke tijden als zangeres en moeder van drie kids, naar het korte interview dat we met haar maakten na dit optreden.

GA-20 kennen we al langer, ook van Moulin Blues 2022, als Amerikaaanse bluesband uit Boston, maar nu in een nieuwe driekoppige bezetting, hier als tweede band op het hoofdpodium. Gitarist Cody Nilsen en drummer Joshua Kiggans vervoegen sinds eind 2024 de originele bandoprichter Matthew Stubbs. Mocht je de naam afvragen, een GA-20 is een Gibson versterker uit 1950. We krijgen een verrassend aanstekelijk optreden dat vooral de swing erin brengt, songs met volle energie als “Cut You Lose”, “Change My Style”, “Lonely Soul”, “I Let Someone In”, “Fairweather Friend”, “Dry Run”, “Wig”. Dan nog “She's Gone” een fraaie versie naar Hound Dog Taylor. “I' m Leaving You Now”, “Cryin' & Pleadin' “ versie naar Billy Boy Arnold en eerste single van nieuwe EP, daaruit ook “I Don't Mind” en “Stranger Blues”. Oudere nummers als “Hold It One More Time”, “Sitting at Home Alone”, “By My Lonesome”, “Easy On The Eyes”, uit hun ouder repertoire maar in nieuw rockin' leder jasje, een powertrio om verder naar uit te kijken.

Na een vervelende trip, door een uitgestelde vlucht en traffic jam, arriveert Trickbag wat later in het Moulin Blues Café. Deze band werd dertig jaar geleden opgericht in Zweden door Tommy Moberg, maar ook met een Finse gitarist Tomi Leino, een Spaanse multi getalenteerde keybordman Victor Puertas, Zweedse ritmesectie Urban Hed contrabassist en drummer Johan Svensson. De swingende Old Scool R' & Roll hoog in het vaandel met “Party In The Backyard”, “Burglers”, “She's A Killer”, “Part Time Lover”, “Me And You”, “I Wanna Know”, “It's You That Wears”, “Real Gone Lover”, “Hey Hey Mama”, “Cut You Lose”.

We wandelen terug naar het hoofdpodium waar La Perra Blanco iedereen aanmaant er mee in te vliegen. Haar song “Why Don't You Treat Me Like A Man Should Do” is dan wel de duidelijkste aanmaning die we vandaag te horen krijgen. Alba Blanco Sanchez schenkt ons een portie stevige rockabilly op haar black&white Gibson, samen met Guillermo Gonzalez op contrabas en Jesus Lopez op drums en nog een gastmuzikant op keybord. Alba speelt vanaf haar dertiende op gitaar en op haar veertiende al op het podium. In 2016 richt ze haar rockabilly-trio op, La Perra Blanco (de witte slet). Vier populaire albums op hun naam en traden verleden jaar al op hier in het Moulin Blues Café. Hun opvallend explosief ritme valt nog altijd op, rockabilly en hillibilly pura sangre.

Quinn Sullivan op het hoofdpodium geeft als 25 jarige bluesrock gitarist een voorstelling met grootmeesters als Eric Clapton en Garry Clark, zwaar gewapend met zessnarige calibers. Geloof het of niet maar als achtjarige speelde hij al met zijn leermeester Buddy Guy. Met een nummer als “Eyesight To the Blind” bekoort Quin iedereen die de gouden seventies overleefde of daarin terug willen ronddwalen. Een oorspronkelijk geschreven 12-bar bluessong en opgenomen in 1951 door Sonny Boy Williamson, door Eric Clapton in de Rockopera Tommy in alle eer + glorie en door de nodige heiligschennis met Marilyn Monroe als afgodsbeeld de eeuwigheid van de evergreens ingestuurd. Quin blijkt dan ook met de gitaar geboren. Neemt hier de Gibson ter hand en maakt deze evergreen zo gevaarlijk heet dat hij met de snaren je door merg en been doormidden snijdt en derdegraads brandwonden achterlaat. Getuig zelf maar van de bijhorende videoclip.

Rob Heron & The Tea Pad Orchestra voeren de luisteraar met oudere muziek op een unieke en succesvolle manier al jaren mee naar de 21e eeuw en dat in hun bekende mengeling van swing, rockabilly, blues en countrymuziek. Deze Engelse formatie is een zeskoppige swingmachine die je als het ware mee terugneemt naar de tijd van de koffergrammofoon en 78-toerenplaat. North Eastern Swing, zoals ze het zelf zeggen of hoe je hun genre ook noemt, het maakt Heron & co. niet uit, zolang je maar weet dat ze er honderd procent voor gaan. De band debuteerde in 2012 met "Money Isn't Everything", hier in Ospel horen we een bundeling uit hun zes albums, vooral uit hun laatste (2024) “Feet First” als “Still Go Honky Tonkin'”, “I Blinked And It Was Over”, “Holy Moly (I'm in Love again)”, “Three Button Suit”, “Good Lovin' “, “Blood In The water”, “Broken Down”, “Hungry For Your Love”, “Cats and Chickens”, “Trouble Is ...”, “Une Bouteille De Beaujolais”, “The Doctor Told Me” en “Go Home (The Party is Over)”. Alle originele Bob Heron nummers en hebben betrekking op thema's die net zo eclectisch zijn als hun stijl. En dat hoor je in hun scherpe arrangementen, slimme muzikale trucs en grote saamhorigheid, ook al is het constante thema in hun muziek er een van losbandigheid, travestie, reizen door de tijd, huidskleur en natuurlijk liefdesverdriet. Rob Heron & co leven en ademen deze vintage Americana-stijlen en we werden er dan ook een lekker uurtje heerlijk mee ondergedompeld.

Les Greene & The Swayzees in de grote tent. Neem tien bandleden van Prince, denk even Wendy en Lisa weg, alsook de drumster Sheila E. en je hebt een funky live performing uit Baltimore, met soulstem die zowel upbeat als tedere ballades aankan. Even een intro van de band en daar verschijnt hij in volle ornaat deze singer-song writer met zwaaiende rode sjaal en oorringen, ook in zijn pet. Ow yeah baby, even aandacht voor de LGBTQ in “Down In The Keys” en “Cry Baby” met een meezingende menigte jawel, voor elk wat wils hier op Moulin Blues. Emotioneel “Few & Far Between”en “Airbound”, met wat fantasie zie je veel babe's en love's in a happy mood in a Doo-Wop style Surfrock beach. Alle nummers gekozen uit zijn 2023 album. Even rust met deze trage ballade “Not Again”, waarna “Stand By Me” de gekende meezinger gebaseerd op een gospel uit 1959. Nog een romantisch “Long Story Short” en dan geïnfecteerd en meeklappend “Can You Keep A Secret”.

Doghouse Sam & His Magnatones in Moulin Blues Café. We kennen natuurlijk Wouter Celis als Belgische songwriter, zanger, gitaar en bluesharp speler. Terug sterk bezig sinds 2023, better than ever, samen met Martijn Ubags op bas en Franky Gomez op drums. Wouter schrijft pure rauwe blues maar is vooral gemaakt voor op het podium, waar hij altijd positief openbloeit, performing zit hem in het bloed. Direct de sfeer erin en met de titelsong van hun vers kickass album (2024)*“Gone Too long”. Verder “Can't Quit Picking On Me”. Op country tour met *“The Other Side. “Crossroads”. Een meeslepend rockin' *“Nobody Else Around”, “Going Mad”, “Something 's Wrong”, “Buttoned Up”, instrumentaal en Sam meesterlijk op de bluesharp*“Stompin' “ en lekkere hedendaagse R&B in “Good Lookin' Woman”. De goede sound en sfeer verder met ” Your Next Move”, “Slide Aside”, “Shakey Situation”, “Ain't Got Time”, nummers waar het ganse Bluescafé van bil gaat, ware het niet dat we naar het laatste optreden gaan hiernaast.

Tommy Castro & The Painkillers als hoofdact deze avond en nog altijd veel toeschouwers in deze grote en volle tent. Tommy, bluesfenomeen uit San Jose/Californië werd onlangs zeventig jaar. Begon gitaar te spelen toen hij tien jaar was, professioneel midden seventies en sinds '91 met zijn eigen band. Zijn Painkillers zijn tegenwoordig Michael Emerson op keys, Randy McDonald op bas en Bowen Brown op drums. Op hun naam pronken veel awards en in 2001/2002 speelde hij zomaar het voorprogramma van en ook met BB King himself. Nee, inderdaad niet gewoon. Hier op zijn Closer To The Bone Tour, zo noemt ook zijn nieuwe album (feb. 2025). Hij opent met een positieve smile en op witte Fender “Bad Case Of Love” een cover van BB King en al direct een openingsknaller waar iedereen stil van wordt. Chris Caine cover “Smelled The Coffee” en dan eigen nummer “Make It Back To Memphis”uit album “Killing It Live” (2019). Lekkere slow blues in een moorddadig nummer “The Devil You Know” en dan uit hun nieuwe album “One More Night”. De keys vliegen hier in het rond, bassnaren springen net niet, drumstel is bijna uit rodage en iedereen geniet, de danspassen zijn niet veraf. Sublieme gitaarsolo's op “Blues Prisoner” (2021) en “Leaving Trunk” (2019). De stem van de boogie “Everywhere I Go” neemt bassist Randy voor zijn rekening. Het nieuwe “Freight Train”en “Can't Catch A Break” maken zijn verse album heel uitdagend. “She Wanted To Give It To Me” uit dat prachtig bluesrock album “The Devil You Know (2014). met “Serves Me Right To Suffer” eindigt deze avond in volle glorie. Nice day en bedankt iedereen die meewerkte aan Moulin Blues 2025, een perfecte organisatie.

Guy Cuypers